Global Citizen naar Cambridge, Indonesië en Canterbury

Wat hebben leerlingen internationaal deze zomer zoal gedaan? Max Brandau ging naar de Universiteit van Cambridge en Jacelynn Moesker gaf Engelse les in Indonesië. Sasja Vermij volgde een talencursus in Canterbury. Een kort verslag van drie Global Citizens.

Max Brandau, 5 vwo, heeft de zomerschool van de Universiteit van Cambridge gevolgd.

Hoe was het om met 16 jaar rond te lopen op de prestigieuze Universiteit van Cambridge?

“Na een dag voelde ik me er al thuis. Ik trof er jongeren uit allerlei landen en ik voelde me door iedereen geaccepteerd. We hadden vier uur les per dag en we hebben veel gedaan aan tekstlezing. Ik ben nog nooit zo diep op teksten ingegaan doordat we steeds de vraag stelden: wat staat hier nou eigenlijk? ’s Avonds was er vaak een gastspreker. ’s Middags konden we de stad verkennen. Ik heb nog steeds contact met de jongeren die ik heb ontmoet. Ze wonen in Argentinië, Hongkong, Servië en Australië. Voor de zomerschool in Cambridge komen ze dus van over de hele wereld.”

Was het niet verschrikkelijk duur?

“Gelukkig heb ik voor deze reis een subsidie gekregen door mee te doen aan een essay-wedstrijd. En ik kreeg steun van mijn ouders. Waar mijn essay over ging? Ik heb het boek 1984 van George Orwell vergeleken met onze tijd. Vervolgens heb ik deze vergelijking verbonden met het thema nep-nieuws. Van de 700 inzendingen vond de jury mijn verhaal de moeite waard en dus viel ik in de prijzen.”

En nu?

“Na het Pascal wil ik graag gaan studeren in Cambridge. Dat lijkt me wel wat.”

Jacelynn Moesker, 5 vwo, verbleef deze zomer in Jakarta, Indonesië. Ze gaf daar een Engelse les.

“Het was heel spannend om Engelse les te gaan geven op een basisschool in Jakarta. Het Engels was het probleem niet. Eerlijk gezegd ben ik beter in Engels dan in Nederlands. Ik woon nog maar drie jaar in Nederland. Maar al die drukke kinderen bij elkaar in een lokaal, dat vond ik nogal wat. Ik moest een blokuur vullen en ik maakte me behoorlijk zenuwachtig. Van tevoren wist ik dat ik hun aandacht moest gaan vangen en dat deed ik door een wedstrijd te organiseren. Ik verdeelde de klas van bijna dertig leerlingen van ongeveer 10 jaar oud in drie groepen en organiseerde toen een quiz. Daarmee had ik hun aandacht te pakken maar of ze er nou rustig van werden. Niet echt dus. Maar het is me gelukt om les te geven en het was fantastisch om te doen. Ik heb gemerkt dat een leraar echt heel veel moet kunnen. Daar heb ik een beetje aan geproefd, ik heb echt respect gekregen voor leraren. En ik heb ook geleerd dat Indonesische kinderen niet heel anders zijn dan de leerlingen hier in Nederland. Een meisje moest huilen omdat ik haar geen punten had gegeven.“

Voor mij was het heel leuk om weer terug te zijn in Indonesië waar ik vandaan kom. Ik merkte dat ze daar allemaal banen hebben gecreëerd, een soort Uber maar dan niet alleen voor taxi’s maar ook voor maaltijden, het schoonmaken van je huis of het wassen van je auto en het geven van een massage. Van het lesgeven heb ik veel geleerd. Het is natuurlijk fantastisch om op deze manier Global Citizen te zijn.”

Sasja Vermij, 5 vwo, ging een week naar Canterbury en volgde daar een cursus Engels.

“Ik heb deze week helemaal zelf georganiseerd. Dat sloot mooi aan bij wat een Global Citizen School van je vraagt: ondernemerschap. In Canterbury heb ik een week lang lessen Engels gevolgd. Het ging steeds prima met mijn Engels, ik kon de lessen goed volgen. Maar doordat ik in een echt Engelse omgeving zat, ook buiten de lessen, ging ik steeds meer in het Engels denken en dat maakte het spreken ook veel makkelijker.”

“Tijdens de week heb ik diverse vrienden gemaakt, met wie ik nog steeds contact onderhoud. In de herfstvakantie zoeken we elkaar weer op. Wat ik heel knap vond is dat mijn begeleider van deze cursus mij extra heeft uitgedaagd. Ze schatte mijn niveau in en zorgde ervoor dat ik een stapje extra moest zetten. Op allerlei manieren ben ik tijdens deze week uit mijn bubbel gehaald. En vreemd genoeg zag ik een vooroordeel bevestigd, namelijk dat Italianen met hun handen praten. Tijdens de cursus lieten de Italiaanse jongens zich goed gelden, op zo een manier dat ik me er ongemakkelijk onder voelde. En inderdaad, steeds praatten ze met hun handen. Echt waar.” fffffff